آغاز دوران تقيه

تقيه در عصر امام جعفر صادق (ع) شروع نشده، بلكه در روزگاران پيشترهم وجود داشته است. حضرت اميرالمؤمنين علي (ع) بخش اعظم عمر خود را در تقيه گذرانده است؛ زيرا او و اندكي از مسلمانان آگاه از ابتداي خلافت اين مقام را حق مسلم او مي دانستند، اما چون به تعداد كافي كمك و مدد كار نداشت، سكوت اختيار فرمود و به تعبير خود آن حضرت، اگر چهل مرد جنگي و مصمم مي داشت از پس گرفتن حق خلافت باز نمي نشست. آري، حضرت علي (ع) در زمان خلافت خلفاي قبل از خود افكار و عقايد خود را داشت و هرگز همرأي و هفكر آنها نبود؛ ولي با آنان مي ساخت و با تقيه رفتار مي كرد. در شوراي شش نفره وقتي كه مي خواستند با او بيعت كنند، شرط كردند كه او بر سيره خلفاي پيشين عمل كند؛ اما او سربسته آن را رد كرد و خلافت را تنها براساس عمل به كتاب و سنت پذيرفت و در نتيجه رأي شورا از او برگشت و حتي پس از تصدي حكومت از ابراز بسياري از مكنونات دل خويش امتناع مي كرد؛ زيرا از پائين بودن سطح افكار عمومي آگاهي داشت و مخالفتهاي مردم را زيانبار مي دانست. مگر نه آن است كه در روزگار حكومت آن حضرت، ناكثين، قاسطين و مارقين پيمانشكني كردند و راه ظلم و ستم پيش گرفتند و از